 In een vorige editie lieten we de kunstenaars aan het woord over hun ervaringen met de Kunstwandelroute Hummelo. Hoogste tijd om de bezoekers aan het woord te laten. Hierna dwalen we door de ‘memoires’ van de wandelaars, opgeschreven voordat de corona pandemie toesloeg en een en ander een totaal andere wendig kreeg. Greetje Lammers uit Sinderen haalt een eerste herinnering op: “Verwondering, lepels en een blij, relaxt gevoel! Dat komt er in me op als ik aan de kunstwandelroute denk. Verwondering en bewondering bij het ‘slenteren’ over zo'n prachtig landgoed . En dan ook nog met allerlei verrassingen. De eerste keer dat we er waren was ik verbaasd dat we onwetend waren van zoiets moois. Lepels die prachtig tinkelden in de wind, schitterden in de zon en sierlijk bewogen. Een kunstwerk van Martin Pragt is me het meest bijgebleven. Waarschijnlijk omdat ik dat tijdens een van de eerste bezoeken aan de wandelroute zag en hoorde. Blij en relaxt: tijdens de route, maar ook na de route: op het terras met een heerlijke cappuccino, een overheerlijke lunch of een glas witte wijn! Ik heb er alweer zin in.”  Dina Brethouwer Dina Brethouwer uit Eefde schreef ons: “Elk jaar opnieuw biedt de kunstroute inspiratie om goed waar te nemen en mijn dromen te leven. Deze middag worden mijn jeugdherinneringen aan grasklokjes en veldleeuweriken wakker gekust. Want kijk, zie je hier dat gele tapijt van ‘hondeblomen’ dat zo mooi kleurt met de geel-rode wapenkleuren van het landhuis daarachter? Het zijn de kleuren van het landgoed. Een klein groen mannetje in de boom steekt zijn tong naar mij uit. Hij zet wel meteen het luikje in mijn hoofd open. Die biels met witte potjes op de hoek van het weiland verwijst naar een andere tijd en omgeving. Dat is toch kunst of niet dan? Oh nee, het staat niet in de folder. Verder gaat het, langs velden vol bosanemonen, die zich op de zon richten om zoveel mogelijk voorjaarswarmte te ontvangen. Een rijk bloeiende grote kastanjeboom met vinken en merels die hun Hooglied zingen. Vrienden om mij heen declameren hun favoriete gedichten op door hen zelfgekozen plekken. Ogen en oren openzetten, overal in dit bos is wel een goede klinkplek te vinden. De paden op de lanen in, doorkijkjes, zichtlijnen, een koe met kraai op de rug. Er zijn zoveel speelse variaties op verbinding van kunst met natuur die mij toefluisteren: 'Laat je gedachten maar waaien in dit fantasierijk van ruimte en inspiratie in alle mogelijke richtingen.' De klok op de grafelijke stallen staat al jaren stil op vijf voor vijf. Die groet ik en loop verder. Is dat een heks of heilige die daar tussen de bomen wegsluipt? Hij laat een arm met doornen achter. De graaf die zijn honden uitlaat en mij tegemoetkomt is wel echt en recht. Helemaal thuis op dit landgoed waarvan hij velen laat meegenieten. Een boom met kralenketting. Een bruine stoel van duizenden beukennootjes.  Meters Enghuizen | maart/mei 2015 | Bert Scheuter Een spontaan gesprek met de kunstenaar, die geknield zijn kiezelpad rangschikt, maakt mij duidelijk hoezeer de natuurfilosofie dichterbij kan brengen. Daarover denk ik nog na als de pluizige wollen bolletjes mij begroeten. Hoeveel wol is er ooit door mijn eigen handen gegaan? Nuttige handwerken betekende verplicht sokken breien en dan toch later de eigen keuze van kleurige truien waarmee ik voor de dag kon komen. Daar zie ik een lange rij geknotte wilgen, maar nee, dat is landschapskunst. De tractor van het bosteam met cabine-opdruk zwart op wit: 'Hak oew holt zo' laat me denken dat de poëzie ook de boswerkers heeft aangeraakt. Tot slot laat ik mijn eigen sporen achter, de afdruk van bergschoenen in het modderige trekker spoor. Mijn individuele afdruk van indrukken en emoties. En dan loop ik terug over het domineeslaantje met fluitend kruid.” Jan Zappeij uit Ruurlo schrok zich vorig jaar bij het aanschouwen van de natuur, bij de beek waar Bert Scheuter ‘de Hoofdige mens’ verbeeldde met 120 voeten. “Stikstofcrisis? Wat stikstofcrisis! Nou doe de Kunstwandelroute Hummel en sta versteld. Ja er is veel kunst te zien. Maar nog veel meer bramen en brandnetels. Of better: 'niks as brummels en nettels in de ondergreui.' De effecten van een teveel aan stikstofdepositie kon je nergens beter aanschouwen als hier. Oftewel een educatief cadeau bij kunst in deze openbare ruimte. Gnietze!” Vroeger in haar tienerjaren fietste Ineke Berentschot vanaf de Heelweg soms naar Hummelo met vriendinnen, koffie drinken en dan even over het landgoed wandelen. “Toen al zo indrukwekkend. Dus leuk om via de Kunstwandelroute daar nu weer beland te zijn. Het landgoed Enghuizen heeft natuurlijk helemaal geen kunstwandelroute nodig. Het is van zichzelf al één en al kunst. Elke aparte boom. Elk pad. Elke opening naar een open vlakte. Elk dier. Elke wind door de kruinen.  Foto: © Ineke Berenschot | Voorspoed - José Botterhuis | 2016 Het landgoed is zichzelf genoeg. En die drukte elk jaar weer, met de kunstwandelroute. Geeft niks. De mensen mogen rustig voortstappen over de paden en stilstaan bij het volgende kunstwerk. Dat mag rustig. De rust komt wel weer. Ja, de kunst. Persoonlijk is Ineke elke keer weer het meest getroffen door de plakkaten bosanemonen en door die immense hoge beuken en de kaalte daaronder. Een enkele keer wordt ze getroffen door een kunstwerk. Zoals op bijgevoegde foto (Voorspoed – José Botterhuis | 2016). Het past zo ontzettend naadloos perfect bij de bosrand en bij de bomen en bij de leegte, maar het is geen natuur. Het is een mensenschepping.
Het smelt samen met Enghuizen. Het geheel is meer dan de delen apart. Misschien is er dit jaar weer zo iets. Maar het hoeft niet persé. Want altijd is er dat andere. Dat landgoed Enghuizen. Van zichzelf al één en al kunst.” aldus Ineke. Aggie Daniels’ reactie uit Terborg is meer van prozaïscher aard: “Het hoogtepunt voor mij van Kunstwandelroute is elk jaar weer - hoewel de dokter het ons heeft verboden - het Russisch ei met alles erop en eraan, vet en calorierijk, op het zonnige terras van de Gouden Karper, samen met Hans Mellendijk.” Voor Lies Vischer-Endeveld uit Warm onder Etten, is de kunstwandelroute een jaarlijks terugkomend feest tussen Pasen en Pinksteren. Zij loopt de route dan met kunstzinnige vriendinnen die allemaal aan aardebewerking doen. “Die allemaal werken maken van klei. Dat bindt en ook het samen wandelen tussen al die werken van inspiratie bindt hen. Elk jaar weer is er totaal iets anders en steeds zijn ze verbaasd hoe de verschillende deelnemende kunstenaars de landschappelijke ruimte – die we ‘natuur’ noemen, zo verrassend verschillend inkleuren met opmerkelijke materialen ook.” Lies herinnert zich een werk waarbij ze zelf een gedicht mocht maken. “Dat was heel fijn om te doen. Ze werd deel van de situatie, een Goddelijk moment. Kunst is eigenlijk een verkeerd woord. Het is altijd echt en geen kunst, dus deel van de ervaring. Iemand die iets maakt en zijn talent gebruikt, dat is toch ‘normaal’. Deden we dat maar allemaal en met voor elk wat wils. Ze ziet uit naar de nieuwe werken en hoop dat ze de kijkers aanzetten tot ander leven, meer met de aarde dan van de aarde. Dat komt omdat mensen mij leerden dat de aarde afhankelijk is van onze leefwijze. Zij kan wel zonder ons leven, maar wij niet zonder haar. Eerlijker delen en minder verbruiken, veel minder verbruiken, dat is nodig. In de werken langs de route in Enghuizen tref je echte aandacht, en zie je het gebruiken van mogelijkheden, zonder de aarde veel te belasten. Het thema tussen Pasen en Pinksteren mag wel wat meer op de voorgrond, want van opstaan komt wat goeds als er inspiratie is om de ander te verstaan, ook al spreekt die een andere taal/heeft die een andere werkvorm. Het wonder: begrijpen en veranderen, kennis en inzicht delen, onvoorwaardelijk. 2020 wordt zo mag ik hopen een jaar van eerlijkheid, met liefde mooi gemaakt! Wat ik fijn vind is dat de deelnemers te bereiken zijn. Contactgegevens staan in het gidsje. Daardoor kan dienstbaarheid worden waargemaakt en dan pas komen we vooruit.” Als, min of meer, trouwe bezoeker van de kunstwandeling op landgoed Enghuizen wil Arnolda Houwers uit Ulft ook haar verhaal vertellen... “Ging ik in de beginjaren vooral om de wandeling op mooie lanen, kronkelige bospaadjes met altijd wel een een oud bruggetje of een brok stenen als lang vergane glorie... ben ik nu vooral geïnteresseerd in de kunst. Liever gezegd de kunst geïntegreerd in dit landschap. Hier en daar vraagt deze buitenplek, soms rommelig, soms van vergane deftigheid er zelfs om. Kortom iedere kunstenaar kan hier wat mee... De kwaliteit gaat met de jaren omhoog valt me op. Goed georganiseerd trekt het dit jaar vast weer meer bezoekers, gezien bijvoorbeeld het feit dat de Architectuur Biënnale in Venetië, pas in augustus begint om maar iets te noemen. Misschien de koek en zopie etablissementen uitbreiden en bijvoorbeeld picknickplekken aanwijzen? Er is vast wel een ondernemer die hierop in wil springen... Enghuizen verwacht ons.” Marni Joghert komt al zo’n twaalf jaar als bezoeker en vindt vooral de poëtische reacties op de kunstwerken en het landgoed zeer de moeite waard. Mooi hoe beeld en woord op de zogenaamde Poëzieleesplek in de loop van de jaren een echt ‘Gesamtkunstwerk’ is gaan worden. En ook de poëziemiddagen op de Poëzieklinkplek is voor hem een geweldige toevoeging aan de jaarlijks terugkerende lenteversiering van het landgoed. En vooral ook viering van de kunsten.
1 Reactie
|
Archieven |
RSS-feed