Als je nu door het stille park van Enghuizen loopt, is het haast niet voor te stellen hoe het er zo’n kleine tweehonderd jaar geleden moet hebben uitgezien. Toen Hendrik Jacob Carel Johan van Heeckeren in 1831 eigenaar werd van Enghuizen, zag de omgeving er niet erg aantrekkelijk uit. Hendrik gaf het landgoed een grondige opknapbeurt. Heide en vennetjes veranderden in weiden en akkers en overal verschenen pachtboerderijen. Aan geld had hij geen gebrek. Hij was immers getrouwd met de bankiersdochter Elisabeth Williams Hope, niet van adel maar wel puissant rijk. Een kostbaar, gloednieuw huis in de Italiaanse palazzostijl kon er gemakkelijk af. Ook voor de aanleg van een kasteelpark werden kosten noch moeite gespaard. Nu nog komen ieder voorjaar vele wandelaars naar Enghuizen om de zgn. stinzenplanten te bewonderen.

De geschiedenis van het landgoed Enghuizen gaat terug tot 1326.
Enghuizen is dan een zadelleen d.w.z.: aan de leenheer moet als tegenprestatie voor het gebruik jaarlijks een gezadeld paard geleverd worden. Het kasteel dat er dan staat, is een havezate of een ridderhofstede. 

​Iets ten noorden van Hummelo, op wandelafstand van de dorpskern, ligt het landgoed Enghuizen. De oudste vermelding van ‘Enghuizen’ dateert van 1326. Evert van Enghuizen wordt in dat jaar beleend met ’t Goet te groten Engehusen’. Enghuizen was toen een Zutphens zadelleen, wat wil zeggen dat er ieder jaar een gezadeld paard aan de graaf moest worden geleverd. Op het goed Enghuizen stond in de Middeleeuwen een havezate, een versterkt huis door een gracht omgeven. Het lag op de plaats waar nu het Jagershuis ligt. Buiten de gracht was de plaats voor de boerderijen en schuren en aan de zuidkant bevond zich een vrij grote siertuin. De middeleeuwse havezate werd aan het begin van de Tachtigjarige oorlog waarschijnlijk gedeeltelijk verwoest. Niet lang daarna werd het herbouwd.