Driehoek

Er liggen twee punten dichtbij,
voor elke voet één en de derde
ligt ver weg
op loopafstand
voor wie veel tijd heeft gemaakt,
voor iemand zoals Richard Long.

In zee breekt de verste punt
de eerste golven en bij eb
wandelen wij
droogvoets
het pad tot voor kort
toch echt een piramide leek

In bossen en op landgoederen
ligt hout zelden goed gestapeld
langs wegen en wandelpaden,
zodanig dat wij ons ook aan zee
of op een verre vlakte
zouden kunnen wanen.

Bert Scheuter

Poëzieklinkplek | Kunstwandelroute Hummelo | 20-05-2018

Als bomen
spreken 
konden
hun  ruis 
zich
vertoonde
vertakte
in taal.
 
Hoe 
schoon 
zouden de 
verhalen zijn...
 
Ankh Gussinklo
 
Gedicht bij kunstwerk van Hermine Grob>

Opnames en foto: Hans Mellendijk | Wilma Pastors zingt bewerking van The Rose, tekst: Ankh Gussinklo

mantelzorg
strengelend vlechtwerk
stromende sappen bomen
steun en harmonie


hans mellendijk

13 mei 2018 gaven Eva Schuurman, André van Gessel (zang, gitaar) en Kees Weitkamp (viool) op de daele van de Klevendorst een voorstelling, vanwege de regenbuien buiten.

Zondagmiddag 9 mei traden Lidwiene Vermeij en Margót Veldhuizen, op de poëzieklinkplek aan. Muzikaal verbonden door het hobo-spel van Rob Wijnands.

Geen boze burger
 
Wij zwijgen. Iets anders rest ons niet
wanneer we hier het prille groen
aanschouwen van het vederlichte
tere blad wiegend in de wind.
 
Hier krijst geen boze burger, treiteraar
twitteraar, heerst geen honger
naar geweld, alleen naar gras en graan
wormen, larven en muggen
of een bruine boterham met kaas.
 
Hier krassen kraaien, fluiten merels
blaffen honden, vluchten eekhoorns
in hoge bomen waaronder wij lopen
luisteren en kijken met open mond
naar kunst die zich hier thuis voelt.
 
Margót Veldhuizen
 

Psyche
 
Ik zag een vlinder op een tak.
Zijn vleugels waren nog niet droog
ze  trilden zachtjes, want de zon
gaf nog geen warmte…
Hoog in de lucht, bewoog
een vogelzwerm, in sierlijke ritmiek.
Ik zag een vlinder op een tak,
zijn glazen vleugels drogen.
Maar toen hem een luchtstroom
tilde van de tak, en meevoerde
op de thermiek, zag ik de lege plek.
En hoe hij sierlijk, en zonder schroom
zijn korte leven binnen zweefde.

​         Anna Wiersma

​Brienne-le-Château
 
Gaspar Gourgaud, generaal tot op Sinte-Helena,
vuurt! – en voorkomt dat een kozaklansier Bonaparte
doorboort. “Champagne!" Roept Heeckeren ’t Wapen te hulp:
kurk plant de eerste boerenhofsteen in Hummelo.
 
            P.B. Kempe
 
 
Montmirail
 
Heeckeren glijdt,  in het spoor van keizer en paard
Wagram, door de Zesdaagse Veldtocht: snijdt ham van Yorck
op  de hoogvlakte van Brie de Meaux, de Pruus loop vast 
in witschimmel alsook in Achterhookse wei.
 
            P.B. Kempe

Zondag 29 april op de Kunstmarkt-zondag van de Kunstwandelroute Hummelo werd vanwege het wisselvallige ietwat vochtige weder uitgeweken naar de Daele van uitspanning De Klevenhorst. Daar de tere cello en harp waterdruppels niet verdragen. Zie hier meer>
 
 

22 april 2018 | Het was er weer gezellig druk op de klinkplek, en Maarten Buser, Julia von der Fuhr met broer op bas, en Wim van Til speelden de sterren van de hemel. De thuisblijvers kregen weer eens ongelijk. Zie hier meer>
​

Zondagmiddag 15 april j.l. werd  de klinkplek betoverd door de zang van Joséphine Noyons en viool van Frans van Til. Zij wisselden de poëzie van Simon Dermijn en Helma Snelooper af. 

Zie hier meer
foto's>

De Enghuizer dialogen IX
De samenwerking -sinds 2010- met het dichterscollectief De Omsmeders gaat gestaag richting de tien jaar. Een negende editie van de zogenaamde Enghuizer dialogen. Gedichten bij de Kunstwandelroute, over de kunstwerken, het landgoed, de natuur en dit jaar dertien puntdichten over Groei en verval op de Poëzieleesplek die Henk Winkelman aan het eind van de Kasteellaan realiseerde.

Zie hier>
het kunstwerk van
Henk Winkelman
 
Groei en verval
 
Groei is ontwikkeling van cellen, en complexiteit
van celstrekking, -deling en -differentiatie.
Verval; verminderen en afnemen van kracht en kwaliteit.
De som der massa van nieuwe deeltjes is dan altijd, degradatie.
 
            Anna Wiersma
 
 
Intieme kiem, verborgen in baarmoeder aarde.
Oersprong, oorsprong, eisprong in het diepe.
Groeilust gewekt, vreugde gekust, zorgen gebaard.
Ontstaan en vergaan op wondere gronden.
 
         Ankh Gussinklo
 
 
Vergezicht
 
Ik weet, zegt de tijd, dat het hoofd 
uitkijkt met voeten van gevoel
als minnaars van de horizon.
Zo verplaatst hij groei en ondergang.
 
        Lidwiene Vermeij
 
Kringloop
 
Hier ligt het beloofde groene land, het jonge gras
een bloem in knop of volle bloei die ogen streelt
en al aanwezig was in stoppelveld waar kraaien
pikten in smalle voren vruchtbare zwarte grond.
 
        Margót Veldhuizen
  
De Parkman en de Dood
 
Van middag vloog de zakdoek nog kriskras
die nu als buut genageld aan mijn gras
gelegen is: een vrijplaats om te spelen
klinkt in tot een versteende plek alras.
 
        Pieter Bas Kempe
 
Teloorgang
 
Water rilt van rit. Aan de randen ervan
sterrenschot. Handen betasten bomen
met in hun basten letters om harten
gesneden. Bevraag de hemel later maar.
 
       Bert Bevers
 
Mateloos
 
staat van zijn schikt in ons model
begin en eind van flutklein stukje
tussen jachtvelden met lente bloei en herfst
als opmaat van en naar het eeuwige
 
      Henk Beunk
 
Vergankelijkheid
 
Haar leeftijd al jaren het groeien voorbij
haar aanblik getuigt nog met spot:
liever de weemoed om het vergaan
dan de verveling van eeuwig bestaan
 
      Nico Arts
 
Tabula rasa
 
We vieren de geboorte en springen
naar een zomers hoogtepunt en zingen
daarna met knikkende knieën dat 
het sneeuwen mag naar onbeschreven blad.
 
      Hans Mellendijk
 
het avondt: de vlammen doven, een laatste oogopslag van het bos
roeken vallen kakafonisch in de donkere kruinen 
ik wacht de nieuwe dag; zijn oog lacht in de morgen
zijn kleed is groen en geel, zijn gouden ranken hangen los
 
      Herman Pelgrom
 
 
Zaaier
 
De droom ontkleedt zich tot naakte waarheid.
Haar kale takken omarmen mij.
Niet over de dood fluistert zij.
Ze zingt over zaad dat sterft tot leven.
 
      Jan Opdam
 
VII
 
ik verander, elke zeven jaar
ben ik een ander, ben ik dichter 
bij de aard van mijn bestaan, ik blijf
groeien door voortdurend te vergaan
 
      Helma Snelooper
 
 
Krengtor
 
het elegant bewegende ree groeide op, maar
stierf in de houtwal en stonk verschrikkelijk
zijn skelet werd blinkend schoon gekloven door
de kever Nicrophorus vespilloides, ofwel de doodgraver.

         Louis Radstaak 

Zie ook Dichtersbankjes>

Memo’s
 
blad na blad
bladert de wind
takken kaal

​blad na blad
dwarrelt de herfst
bomen bloot
 
blad na blad
schildert de tijd
bladgroen bruin
 
blad naast blad
verstilt de val
 
Henk Beunk
gedicht bij kunstwerk
van Thea Zweerink, zie hier>

Als bomen
spreken
konden
hun ruis
zich 
vertoonde
vertakte
in taal.

Hoe
schoon
zouden de
verhalen zijn...

​
Ankh Gussinklo
gedicht bij kunstwerk
Hermine Grob zie hier>
​

Henk Beunk | Over m'n schouder

Jolieke van Osch | Vincent

Zondag 8 april droegen de dichters Henk Beunk en Joop Boersma voor op de poëzieklinkplek van het landgoed Enghuizen in Hummelo. Jolieke van Osch verzorgde voor het vijfde jaar alweer, met zang en gitaar de muzikale omlijsting op deze tweede zondag van de kunstwandelroute.
Hier meer impressies

Janneke Jolink en Edine Hiddink brachten eerste Paasdag samen met de drie dichters van Het instituut Praktische Poëzie de klinkplek op landgoed Enghuizen in vuur en vlam. Een goede combinatie de jonge dames met de seniore sonore heren: Bert Scheuter, Louis Radstaak en Hans Mellendijk.

Louis Radstaak de nestor van HiPP 

Dertien dichters leverden een gedicht op het thema Groei en verval. Beeldend kunstenaar Henk Winkelman ging er mee aan de slag. Hij presenteerde op 16 januari 2018 in 'tWEB te Doetinchem zijn plannen. Er werd gekozen voor bovenstaand object, monument.
Zie ook hier> 
En Ondertussen in Doetinchem | 16 maart 2018>
En Ondertussen in Doetinchem | 07 maart 2018>
 

​

Dertien dichters van het collectief De Omsmeders hebben een één of meerdere bijdragen geleverd aan de gedichten voor de Poëzieleesplek op de Kunstwandelroute Hummelo van 2018. Dertien vierregelige verzen zullen verwerkt worden in een kunstwerk van Henk Winkelman. Jan Opdam en Hans Mellendijk selecteerde uit de inzendingen uiteindelijk de meest geschikte gedichten. Van elke dichter één.

​ 

Schrijfplek Landgoed Enghuizen | 13-04-2017 t/m 05-06-2017

Poëziepad landgoed Hackfort | 12-06-2017 - 12-09-2017
​

Zutphens zadelleen
 
Verval is nog niet ingetreden, en aan de ring
van het stalgebouw van deze plaatst staat hij
in volle glorie klaar, en wacht…
Wanneer hij zachtjes briest, gaat door zijn
zwarte vacht een siddering en als hij elegant
het been verzet, verschijnt in het gezelschap
van de knecht, de heer en neemt de gave in ontvangst.
Nog is zijn ingehouden vurigheid en kracht in toom…
De oren strak gespannen, in de aandachtstand.
En even kraakt het zadel met een nieuw geluid
wanneer hij voor het eerst de sporen krijgt,
en tijdens de galop, de manen als een
baaierd in de wind, één met de ruiter wordt.
 
Anna Wiersma

 Graslanden
 
De grassen liggen her en der
als achteloze groene gedachten.
In overvloed zoeken en zwieren ze
naar boven tot het blauw.
 
Gras dat de ochtend ontmoet,
de middag, de avond, de nacht.
Vochtig warm koel bloemig groen
met uitzicht van donker naar licht.
 
De flierefluiter de graspieper de grutto
groeien in het gras tot leven.
Met daarbij de zwart-witte viervoeters
en het zomers grazen.
 
Gesprekken in het landschap.
Met de wormen de mollen en de hopen,
ruisen de sprieten voor mieren en muggen
tegen de wolkenlucht tot kracht.
 
Lidwiene Vermeij

De poëzieplek
 
Hier speelt de tijd haar eeuwig spel
klankt muziek de woorden
rijgt ze aaneen tot wij ze verstaan.
 
Onder hoge bomen dalen
zij in ons hart
prikkelen onze zinnen
doen ons verstild zijn
door iets waar wij slechts
naar kunnen raden
maar dat vermoeid
van razen en jagen
diep in ons verscholen ligt.
 
Margót Veldhuizen
 
Gedicht bij kunstwerk van
Rolf Wolters - Kunstklinkplek

Geen boze burger
 
Wij zwijgen. Iets anders rest ons niet
wanneer we hier het prille groen
aanschouwen van het vederlichte
tere blad wiegend in de wind.
 
Hier krijst geen boze burger, treiteraar
twitteraar, heerst geen honger
naar geweld, alleen naar gras en graan
wormen, larven en muggen
of een bruine boterham met kaas.
 
Hier krassen kraaien, fluiten merels
blaffen honden, vluchten eekhoorns
in hoge bomen waaronder wij lopen
luisteren en kijken met open mond
naar kunst die zich hier thuis voelt.
 
Margót Veldhuizen

Kappen
 
de schim van Julia schuilt
alleen nog in de veilig donkere taxus
ze zweeft niet meer
door het uitgedunde bos
’t  is er  te licht
bij iedere plof werd weer
een onderdak  gekraakt
wind waait nu overal
de warme dekens van de varens
zijn van het bed gerukt
vergeefs bezoekt zij soms
de oude sokkel
waar eens haar lijkbus stond
en anemonen zachtjes voor haar dansten
zeilt dan verdrietig heen
en lispelt in de leegte woorden
als kappen en ontsnappen
 
Herman Pelgrom

Gingko bilobablad

Hoe ook in het najaar de kleurenstorm
ons tweezijn wil verbergen
door ons als één  geheel 
te kleden in het allergeelste geel,
we blijven toch een tragisch stel.
Al  troosten we elkaar
dat anderen ons als één zien
en spelen we voor hen het spel
dat onze hechting vrij maakt,
we zijn een paar van niet en wel.
Al  dansen we in het armageddon van de herfst
dezelfde dodendans en wijst de wandelaar
op ons als koningin van het bal,
we blijven steeds gespleten en verenigd,
deelbaar  en priemgetal.
 
Herman Pelgrom

Na de bevrijding
 
toen na de vlucht van laarzen en kanonnen
de vrede weer begon te grazen
rondom  het oud kasteel
kwam  nog  een onverdiende straf
vlammen gromden onder  de gamellen
jaagden hinnikend door het oud palazzo
dat in gloed verzonk
nog liggen stom en trouw bijeen
de oude brokken grijze steen
vermoeide honden na de jacht
 
maar in de bomen lacht de houtduif weer
syllabes van bevrijding
en in de kreukels van het goed
weven kunstenaars een heel nieuw web
 
want schoonheid hoort
het oudste jachtrecht toe
 
 
Herman Pelgrom
​

Opvouwbaar bos
 
ik draag een opvouwbaar bos
in mijn broekzak
en soms als ik schrik
van een blik
of geluid
klap ik het uit
 
in een mum van tijd
spruit alles op
de prachtigste woorden
worden geladen
erbarmen, genade
ze duizelen
door de bladeren
 
ik rust met mijn buik
op moeder aarde
ze ruikt naar roest
net als toen ze me baarde
 
ze lispelt
kind
je mag altijd blijven
 
dan fluit het kruid
de wind begint
te draaien
een specht bescheurt zich
tussen de struiken
ik hoor hem schateren
of is het huilen?
ik was mij met klaterend
hemelwater
dep butsen en builen
 
baan mij een weg naar buiten
klap het bos weer in
 
niet te beschrijven
 
 
Helma Snelooper