 Foto: © Gerard ter Brugge mantelzorg
strengelend vlechtwerk stromende sappen bomen steun en harmonie hans mellendijk
0 Reacties
Zondagmiddag 9 mei traden Lidwiene Vermeij en Margót Veldhuizen, op de poëzieklinkplek aan. Muzikaal verbonden door het hobo-spel van Rob Wijnands. Geen boze burger
Wij zwijgen. Iets anders rest ons niet wanneer we hier het prille groen aanschouwen van het vederlichte tere blad wiegend in de wind. Hier krijst geen boze burger, treiteraar twitteraar, heerst geen honger naar geweld, alleen naar gras en graan wormen, larven en muggen of een bruine boterham met kaas. Hier krassen kraaien, fluiten merels blaffen honden, vluchten eekhoorns in hoge bomen waaronder wij lopen luisteren en kijken met open mond naar kunst die zich hier thuis voelt. Margót Veldhuizen  Foto: © Helma Snelooper | Anna Wiersma Psyche Ik zag een vlinder op een tak. Zijn vleugels waren nog niet droog ze trilden zachtjes, want de zon gaf nog geen warmte… Hoog in de lucht, bewoog een vogelzwerm, in sierlijke ritmiek. Ik zag een vlinder op een tak, zijn glazen vleugels drogen. Maar toen hem een luchtstroom tilde van de tak, en meevoerde op de thermiek, zag ik de lege plek. En hoe hij sierlijk, en zonder schroom zijn korte leven binnen zweefde. Anna Wiersma  Foto: © Helma Wiersma | Pieter Bas Kempe Brienne-le-Château Gaspar Gourgaud, generaal tot op Sinte-Helena, vuurt! – en voorkomt dat een kozaklansier Bonaparte doorboort. “Champagne!" Roept Heeckeren ’t Wapen te hulp: kurk plant de eerste boerenhofsteen in Hummelo. P.B. Kempe Montmirail Heeckeren glijdt, in het spoor van keizer en paard Wagram, door de Zesdaagse Veldtocht: snijdt ham van Yorck op de hoogvlakte van Brie de Meaux, de Pruus loop vast in witschimmel alsook in Achterhookse wei. P.B. Kempe Zondag 29 april op de Kunstmarkt-zondag van de Kunstwandelroute Hummelo werd vanwege het wisselvallige ietwat vochtige weder uitgeweken naar de Daele van uitspanning De Klevenhorst. Daar de tere cello en harp waterdruppels niet verdragen. Zie hier meer>
22 april 2018 | Het was er weer gezellig druk op de klinkplek, en Maarten Buser, Julia von der Fuhr met broer op bas, en Wim van Til speelden de sterren van de hemel. De thuisblijvers kregen weer eens ongelijk. Zie hier meer> Zondagmiddag 15 april j.l. werd de klinkplek betoverd door de zang van Joséphine Noyons en viool van Frans van Til. Zij wisselden de poëzie van Simon Dermijn en Helma Snelooper af.  Zie hier meer
foto's>  Foto: © Hans Mellendijk | Hoge kijkcijfers bij "Groei en verval" van Henk Winkelman en De Omsmeders. De Enghuizer dialogen IX
De samenwerking -sinds 2010- met het dichterscollectief De Omsmeders gaat gestaag richting de tien jaar. Een negende editie van de zogenaamde Enghuizer dialogen. Gedichten bij de Kunstwandelroute, over de kunstwerken, het landgoed, de natuur en dit jaar dertien puntdichten over Groei en verval op de Poëzieleesplek die Henk Winkelman aan het eind van de Kasteellaan realiseerde. Zie hier> het kunstwerk van Henk Winkelman Groei en verval Groei is ontwikkeling van cellen, en complexiteit van celstrekking, -deling en -differentiatie. Verval; verminderen en afnemen van kracht en kwaliteit. De som der massa van nieuwe deeltjes is dan altijd, degradatie. Anna Wiersma Intieme kiem, verborgen in baarmoeder aarde. Oersprong, oorsprong, eisprong in het diepe. Groeilust gewekt, vreugde gekust, zorgen gebaard. Ontstaan en vergaan op wondere gronden. Ankh Gussinklo Vergezicht Ik weet, zegt de tijd, dat het hoofd uitkijkt met voeten van gevoel als minnaars van de horizon. Zo verplaatst hij groei en ondergang. Lidwiene Vermeij Kringloop Hier ligt het beloofde groene land, het jonge gras een bloem in knop of volle bloei die ogen streelt en al aanwezig was in stoppelveld waar kraaien pikten in smalle voren vruchtbare zwarte grond. Margót Veldhuizen De Parkman en de Dood Van middag vloog de zakdoek nog kriskras die nu als buut genageld aan mijn gras gelegen is: een vrijplaats om te spelen klinkt in tot een versteende plek alras. Pieter Bas Kempe Teloorgang Water rilt van rit. Aan de randen ervan sterrenschot. Handen betasten bomen met in hun basten letters om harten gesneden. Bevraag de hemel later maar. Bert Bevers Mateloos staat van zijn schikt in ons model begin en eind van flutklein stukje tussen jachtvelden met lente bloei en herfst als opmaat van en naar het eeuwige Henk Beunk Vergankelijkheid Haar leeftijd al jaren het groeien voorbij haar aanblik getuigt nog met spot: liever de weemoed om het vergaan dan de verveling van eeuwig bestaan Nico Arts Tabula rasa We vieren de geboorte en springen naar een zomers hoogtepunt en zingen daarna met knikkende knieën dat het sneeuwen mag naar onbeschreven blad. Hans Mellendijk het avondt: de vlammen doven, een laatste oogopslag van het bos roeken vallen kakafonisch in de donkere kruinen ik wacht de nieuwe dag; zijn oog lacht in de morgen zijn kleed is groen en geel, zijn gouden ranken hangen los Herman Pelgrom Zaaier De droom ontkleedt zich tot naakte waarheid. Haar kale takken omarmen mij. Niet over de dood fluistert zij. Ze zingt over zaad dat sterft tot leven. Jan Opdam VII ik verander, elke zeven jaar ben ik een ander, ben ik dichter bij de aard van mijn bestaan, ik blijf groeien door voortdurend te vergaan Helma Snelooper Krengtor het elegant bewegende ree groeide op, maar stierf in de houtwal en stonk verschrikkelijk zijn skelet werd blinkend schoon gekloven door de kever Nicrophorus vespilloides, ofwel de doodgraver. Louis Radstaak Zie ook Dichtersbankjes>  Foto: © Hans Mellendijk | Henk Beunk opening Kunstwandelroute | I.M.-Thea Zweerink | voordracht Memo's Memo’s
blad na blad bladert de wind takken kaal blad na blad dwarrelt de herfst bomen bloot blad na blad schildert de tijd bladgroen bruin blad naast blad verstilt de val Henk Beunk gedicht bij kunstwerk van Thea Zweerink, zie hier> Als bomen
spreken konden hun ruis zich vertoonde vertakte in taal. Hoe schoon zouden de verhalen zijn... Ankh Gussinklo gedicht bij kunstwerk Hermine Grob zie hier> Henk Beunk | Over m'n schouder Jolieke van Osch | Vincent Zondag 8 april droegen de dichters Henk Beunk en Joop Boersma voor op de poëzieklinkplek van het landgoed Enghuizen in Hummelo. Jolieke van Osch verzorgde voor het vijfde jaar alweer, met zang en gitaar de muzikale omlijsting op deze tweede zondag van de kunstwandelroute.
Hier meer impressies Janneke Jolink en Edine Hiddink brachten eerste Paasdag samen met de drie dichters van Het instituut Praktische Poëzie de klinkplek op landgoed Enghuizen in vuur en vlam. Een goede combinatie de jonge dames met de seniore sonore heren: Bert Scheuter, Louis Radstaak en Hans Mellendijk. Louis Radstaak de nestor van HiPP
video: © Geert Hovinga |ondertiteling De dag voor de opening werden letterlijk de laatste loodjes gelegd. In de regen door Geert Hovinga samen met Hans Mellendijk en Marijke Schellekens werd het ophangsysteem van zwarte plastic ty-raps vervangen door zilverkleurige ijzerdraadjes en geborgd door loodjes. Na gedane arbeid wandelde de dichter door en langs de poëzie-installatie, de ruimtelijke haiku werd hiermede geopend verklaard.
zie voor foto's hier > mantelzorg strengelend vlechtwerk stromende sappen bomen steun en harmonie  Dertien dichters leverden een gedicht op het thema Groei en verval. Beeldend kunstenaar Henk Winkelman ging er mee aan de slag. Hij presenteerde op 16 januari 2018 in 'tWEB te Doetinchem zijn plannen. Er werd gekozen voor bovenstaand object, monument.
Zie ook hier> En Ondertussen in Doetinchem | 16 maart 2018> En Ondertussen in Doetinchem | 07 maart 2018>  Jan Opdam leest de inzendingen nog eens kritisch door. Dertien dichters van het collectief De Omsmeders hebben een één of meerdere bijdragen geleverd aan de gedichten voor de Poëzieleesplek op de Kunstwandelroute Hummelo van 2018. Dertien vierregelige verzen zullen verwerkt worden in een kunstwerk van Henk Winkelman. Jan Opdam en Hans Mellendijk selecteerde uit de inzendingen uiteindelijk de meest geschikte gedichten. Van elke dichter één.
Schrijfplek Landgoed Enghuizen | 13-04-2017 t/m 05-06-2017 Poëziepad landgoed Hackfort | 12-06-2017 - 12-09-2017 Zutphens zadelleen
Verval is nog niet ingetreden, en aan de ring van het stalgebouw van deze plaatst staat hij in volle glorie klaar, en wacht… Wanneer hij zachtjes briest, gaat door zijn zwarte vacht een siddering en als hij elegant het been verzet, verschijnt in het gezelschap van de knecht, de heer en neemt de gave in ontvangst. Nog is zijn ingehouden vurigheid en kracht in toom… De oren strak gespannen, in de aandachtstand. En even kraakt het zadel met een nieuw geluid wanneer hij voor het eerst de sporen krijgt, en tijdens de galop, de manen als een baaierd in de wind, één met de ruiter wordt. Anna Wiersma Graslanden
De grassen liggen her en der als achteloze groene gedachten. In overvloed zoeken en zwieren ze naar boven tot het blauw. Gras dat de ochtend ontmoet, de middag, de avond, de nacht. Vochtig warm koel bloemig groen met uitzicht van donker naar licht. De flierefluiter de graspieper de grutto groeien in het gras tot leven. Met daarbij de zwart-witte viervoeters en het zomers grazen. Gesprekken in het landschap. Met de wormen de mollen en de hopen, ruisen de sprieten voor mieren en muggen tegen de wolkenlucht tot kracht. Lidwiene Vermeij De poëzieplek
Hier speelt de tijd haar eeuwig spel klankt muziek de woorden rijgt ze aaneen tot wij ze verstaan. Onder hoge bomen dalen zij in ons hart prikkelen onze zinnen doen ons verstild zijn door iets waar wij slechts naar kunnen raden maar dat vermoeid van razen en jagen diep in ons verscholen ligt. Margót Veldhuizen Gedicht bij kunstwerk van Rolf Wolters - Kunstklinkplek Geen boze burger
Wij zwijgen. Iets anders rest ons niet wanneer we hier het prille groen aanschouwen van het vederlichte tere blad wiegend in de wind. Hier krijst geen boze burger, treiteraar twitteraar, heerst geen honger naar geweld, alleen naar gras en graan wormen, larven en muggen of een bruine boterham met kaas. Hier krassen kraaien, fluiten merels blaffen honden, vluchten eekhoorns in hoge bomen waaronder wij lopen luisteren en kijken met open mond naar kunst die zich hier thuis voelt. Margót Veldhuizen Kappen
de schim van Julia schuilt alleen nog in de veilig donkere taxus ze zweeft niet meer door het uitgedunde bos ’t is er te licht bij iedere plof werd weer een onderdak gekraakt wind waait nu overal de warme dekens van de varens zijn van het bed gerukt vergeefs bezoekt zij soms de oude sokkel waar eens haar lijkbus stond en anemonen zachtjes voor haar dansten zeilt dan verdrietig heen en lispelt in de leegte woorden als kappen en ontsnappen Herman Pelgrom Gingko bilobablad
Hoe ook in het najaar de kleurenstorm ons tweezijn wil verbergen door ons als één geheel te kleden in het allergeelste geel, we blijven toch een tragisch stel. Al troosten we elkaar dat anderen ons als één zien en spelen we voor hen het spel dat onze hechting vrij maakt, we zijn een paar van niet en wel. Al dansen we in het armageddon van de herfst dezelfde dodendans en wijst de wandelaar op ons als koningin van het bal, we blijven steeds gespleten en verenigd, deelbaar en priemgetal. Herman Pelgrom Na de bevrijding
toen na de vlucht van laarzen en kanonnen de vrede weer begon te grazen rondom het oud kasteel kwam nog een onverdiende straf vlammen gromden onder de gamellen jaagden hinnikend door het oud palazzo dat in gloed verzonk nog liggen stom en trouw bijeen de oude brokken grijze steen vermoeide honden na de jacht maar in de bomen lacht de houtduif weer syllabes van bevrijding en in de kreukels van het goed weven kunstenaars een heel nieuw web want schoonheid hoort het oudste jachtrecht toe Herman Pelgrom  Opvouwbaar bos
ik draag een opvouwbaar bos in mijn broekzak en soms als ik schrik van een blik of geluid klap ik het uit in een mum van tijd spruit alles op de prachtigste woorden worden geladen erbarmen, genade ze duizelen door de bladeren ik rust met mijn buik op moeder aarde ze ruikt naar roest net als toen ze me baarde ze lispelt kind je mag altijd blijven dan fluit het kruid de wind begint te draaien een specht bescheurt zich tussen de struiken ik hoor hem schateren of is het huilen? ik was mij met klaterend hemelwater dep butsen en builen baan mij een weg naar buiten klap het bos weer in niet te beschrijven Helma Snelooper Niet meer voor zichzelf
Het kan hier zo langzaam als vroeger als je dat wilt. Maar verleden kan wel niet meer voor zichzelf zorgen. Het blijft hangen in bedonderde takken, halve waarheden mitsgaders winderige gestalten in zuinig bruin. Wie wolken wil vergeet best de wind niet. Bert Bevers Zie ook: Gemengde berichten/Fleurs du Mal>  Enghuizer delta De horizon waant zich in een Märklins Alpenschap, bergdalbrug onmetelijk hoog, een rookpluim, stoom en fluitend lopen over gietijzeren overbrugging. En dan het licht Rembrandtesque geëtst. De tunnel met het dekbladeren dak, de rottende poel, de zuigende zucht. Wees dan gewag ’n r rolt over het pad. Goud vloeit uit de pot, de Rijn borrelt. De rivier stroomt. Diep en bergen hoog. Hans Mellendijk  Enghuizer dialoog
Hier mag mijn leven stilstand vieren voor even bloots niet verder gaan. Gedoodverfde gedichten schmieren Ze komen af, ze komen aan. “Ik zie mijn schoonheid in jouw ogen voel buitelend op mijn huid jouw tred. Jij hebt me weer opnieuw bevlogen stilaan in eenheid ingebed.” 'k Zal mij naar jouw beginsel voegen al verschiet de mens massaal zijn kruit. Jouw beeldtaal geeft mijn spinsels sjoege voor ik me doodschrik en sterf uit… Ankh Gussinklo *) bloots: Oud Aaltens dialect voor 'enkel maar'. |
RSS-feed
