2017 | Enghuizer dialogen VIII | Kappen

Kappen
 
de schim van Julia schuilt
alleen nog in de veilig donkere taxus
ze zweeft niet meer
door het uitgedunde bos
’t  is er  te licht
bij iedere plof werd weer
een onderdak  gekraakt
wind waait nu overal
de warme dekens van de varens
zijn van het bed gerukt
vergeefs bezoekt zij soms
de oude sokkel
waar eens haar lijkbus stond
en anemonen zachtjes voor haar dansten
zeilt dan verdrietig heen
en lispelt in de leegte woorden
als kappen en ontsnappen
 
Herman Pelgrom