2018 | Enghuizer dialogen IX | Groei en verval

Foto: © Hans Mellendijk | Hoge kijkcijfers bij "Groei en verval" van Henk Winkelman en De Omsmeders.

De Enghuizer dialogen IX
De samenwerking -sinds 2010- met het dichterscollectief De Omsmeders gaat gestaag richting de tien jaar. Een negende editie van de zogenaamde Enghuizer dialogen. Gedichten bij de Kunstwandelroute, over de kunstwerken, het landgoed, de natuur en dit jaar dertien puntdichten over Groei en verval op de Poëzieleesplek die Henk Winkelman aan het eind van de Kasteellaan realiseerde.

Zie hier>
het kunstwerk van
Henk Winkelman
 
Groei en verval
 
Groei is ontwikkeling van cellen, en complexiteit
van celstrekking, -deling en -differentiatie.
Verval; verminderen en afnemen van kracht en kwaliteit.
De som der massa van nieuwe deeltjes is dan altijd, degradatie.
 
            Anna Wiersma
 
 
Intieme kiem, verborgen in baarmoeder aarde.
Oersprong, oorsprong, eisprong in het diepe.
Groeilust gewekt, vreugde gekust, zorgen gebaard.
Ontstaan en vergaan op wondere gronden.
 
         Ankh Gussinklo
 
 
Vergezicht
 
Ik weet, zegt de tijd, dat het hoofd 
uitkijkt met voeten van gevoel
als minnaars van de horizon.
Zo verplaatst hij groei en ondergang.
 
        Lidwiene Vermeij
 
Kringloop
 
Hier ligt het beloofde groene land, het jonge gras
een bloem in knop of volle bloei die ogen streelt
en al aanwezig was in stoppelveld waar kraaien
pikten in smalle voren vruchtbare zwarte grond.
 
        Margót Veldhuizen
  
De Parkman en de Dood
 
Van middag vloog de zakdoek nog kriskras
die nu als buut genageld aan mijn gras
gelegen is: een vrijplaats om te spelen
klinkt in tot een versteende plek alras.
 
        Pieter Bas Kempe
 
Teloorgang
 
Water rilt van rit. Aan de randen ervan
sterrenschot. Handen betasten bomen
met in hun basten letters om harten
gesneden. Bevraag de hemel later maar.
 
       Bert Bevers
 
Mateloos
 
staat van zijn schikt in ons model
begin en eind van flutklein stukje
tussen jachtvelden met lente bloei en herfst
als opmaat van en naar het eeuwige
 
      Henk Beunk
 
Vergankelijkheid
 
Haar leeftijd al jaren het groeien voorbij
haar aanblik getuigt nog met spot:
liever de weemoed om het vergaan
dan de verveling van eeuwig bestaan
 
      Nico Arts
 
Tabula rasa
 
We vieren de geboorte en springen
naar een zomers hoogtepunt en zingen
daarna met knikkende knieën dat 
het sneeuwen mag naar onbeschreven blad.
 
      Hans Mellendijk
 
het avondt: de vlammen doven, een laatste oogopslag van het bos
roeken vallen kakafonisch in de donkere kruinen 
ik wacht de nieuwe dag; zijn oog lacht in de morgen
zijn kleed is groen en geel, zijn gouden ranken hangen los
 
      Herman Pelgrom
 
 
Zaaier
 
De droom ontkleedt zich tot naakte waarheid.
Haar kale takken omarmen mij.
Niet over de dood fluistert zij.
Ze zingt over zaad dat sterft tot leven.
 
      Jan Opdam
 
VII
 
ik verander, elke zeven jaar
ben ik een ander, ben ik dichter 
bij de aard van mijn bestaan, ik blijf
groeien door voortdurend te vergaan
 
      Helma Snelooper
 
 
Krengtor
 
het elegant bewegende ree groeide op, maar
stierf in de houtwal en stonk verschrikkelijk
zijn skelet werd blinkend schoon gekloven door
de kever Nicrophorus vespilloides, ofwel de doodgraver.

         Louis Radstaak 

Zie ook Dichtersbankjes>