 Landgoed Enghuizen
De wind jaagt rusteloos door toppen van de oude bomen, die zuchten, kreunen, maar standvastig blijven. Komen de geesten, die hier in lang vervlogen tijden woonden, overwaaien? Ik zie een sliert in duikvlucht door de wolken glijden, en bij de muur weer takken raken. Een fluister hoor ik, bij de brug. “Terug. We gaan terug.” Voortaan zal ik de wolken altijd willen lezen, hun kleur en vaart... Nog juist te horen, een lispelende stem “Wij komen altijd, toch terug.” Anna Wiersma
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
RSS-feed