Pieter Bas Kempe leest 'Zachtje in mistig schemer' van Bert Bevers

Zachtjes in mistige schemer
​
Het was zomer, misschien lente. Goed
kan ik me het me niet herinneren. Het
was zomer of lente, ik weet het gewoon
niet meer. Wachters liepen zachtjes in
 
mistige schemer, dat wel. Overdachten
de rare melodieën die vreemden hadden
geneuried bij het dragen van zilver, en
beurzen vol zand. Achter elke stam stak
 
wel een schimmenspel. Niet van harte
tastten ze in kaalte rond. Traag geurde
de nacht, terwijl schijnbaar niets gebeurde.
Niets? Wie wist wat er zat in de kistjes
 
waarvan de sleutel op de bodem van de beek

Pieter Bas Kempe leest 'Het oude koetshuis' van Herman Pelgrom
het oude  koetshuis
 
onhoorbaar zijn je klachten:
de zweep van de zon ontziet je niet
de tanden van de vorst
 
ik blijf maar staan
en als de tijd lijk niet ik
maar jij voorbij te gaan
 
het laatste licht slaat toe
zacht bolt het duister als een vrouwenrok
de oude bomen kreunen in de nacht
 
geen paarzucht van de merrie in de stal
geen grieve van de ruin
breekt door het hangslot van de nacht
 
het is of jij een bodem hebt bereikt
waar zelfs geen verlossing welkom is
uit eeuwigdurend zwijgen