|
Snijdt en bijt
Soms snijdt en bijt het gras slaat regen heviger dan ooit tevoren is de weg langer dan ik dacht. Het water stroomt niet loopt stroperig langs de oever mijn hoofd is wolkerig het mist waar ooit de zon scheen het lijkt alsof het licht verdween. Vandaag bloeien bloemen uit mijn handen, pronken bomen langs mijn pad dat kronkelt door dit landschap waar bijen zoemen en merels weer scharrelen onder lentestruiken, zelfs als het regent. Margót Veldhuizen
0 Reacties
Denkbeeldig…
Zichtlienen hebt zichzelf allicht niet uut evonnen misschien dat 't wal begon ton eerste zonnestraolen aover de aerde dwalen en eeuwen later bi-j de mens in't water schên den gôt ze vlot in letters groot as kapitalen en aldus vaste legd zochte zich mettertied een weg richting de horizonne een fenomeen wiet schienbaor ongezeen bi-j elken ni-jen trad ok egals wieter opschaof berooid van wat illusies um belaoven kwamme tenslotte an waor hee ooit was begonnen... Ankh Gussinklo Dit woud
Dit is het woud der onsterfelijken. Het woud van hen die vallen en weer opstaan, van hen die de hemel kussen en de aarde ontdekken. Niet aflatend is het worden. In dit woud is dood een opmaat voor leven. In dit woud leeft alles de dood tegemoet. Overal is scheppen, overal schoonheid. Die vinden is je weg. Jan Opdam Specht
op het erf sta ik naar een wrakke eik te kijken op de stam zit een specht te hameren het geluid verandert, het wordt hoger de specht lijkt muzikaal in zijn hakwerk een specht heeft nooit hoofdpijn want zijn hersenen zitten goed ingepakt zijn brein heeft weinig hersenvocht en is zeer glad van oppervlak als hij met zeven meter per seconde in een boom staat te rammen het is waar dat hij kort voor zijn klus een 'spierenairbag' aan kan zetten kort voordat de specht pikt trekt hij zijn spieren samen waardoor de ergste klap door relatief veerkrachtige beenderen wordt opgevangen ook blijkt hij kort voordat hij begint zijn ogen sluit, niemand die daarvan het fijne weet angst voor rondvliegende houtsplinters? of zijn ogen die uit hun kassen springen? Louis Radstaak dit is geen deur, geen dagboek naar een verloren liefde,
dit is van aarde ontdaan een gedicht dat zich ontdoet van zwoegen om de dag die naakt als de slak alweer voorbij gaat; dit is een deur, een dagboek naar een gevonden liefde, het laatste woord scharniert dit leeggeschreven landschap Wim van Til Ontpopping van prikkels ik zonder mij af bundel mijn kracht wacht op de dag die openbreekt de wind duizelt van kruid bestormt me stroopt me uit mijn huid legt al mijn draden bloot ranken houden me in hun greep ik worstel me door stekels tijd haalt me over de hekel ik lik mijn wonden bramen spatten bloedrood uiteen in mijn mond mijn zolen branden ik sta op heilige grond ik dans ontspring ren door regen zwem tegen de stroom in verover hecht ik vlecht mij een weg naar buiten naar het wonder van de verbondenheid Helma Snelooper Gerda Reijnders Henk Beunk | Accent
Uitzicht
de tijd tikt tegendraads in het tuinhuis bedruipt de graaf zijn gebraad hij ziet door het bos de bomen niet zijn raam beslaat buiten slingeren herinneringen hazenslaap, vossenvacht de gebroken buste van Diana godin van de jacht dan snijdt de vrouw het landschap aan brengt het de graaf op schaal hij dekt de tafel, vindt de tijd krijgt zicht op een kostelijk maal Helma Snelooper Wederkerig landschap Het gras waait van overal komt de wind onzichtbaar als een geheimzinnig aangestuurde vlaag na vlaag jagen de halmen de sprieten in mijn gezicht tot een groot geheel geluid een orkaan van geweld misschien dat daar achter iets is dat voeten heeft en armen gedraaid gebogen als een woeste adem. Al eerder heb ik de luchten zien zwiepen en zwaaien al eerder waaide ik omver tot de groene zoden maar nu mijn hoofd al bijna in de wolken grijp ik naar het onmogelijke de wind grijp ik vast en bal samen mijn vuisten in de lucht zo ver zo dichtbij is de wind mijn handen anders dan gras pakken de aarde mee til het landschap hoog als blauw waai ik tot ver. Lidwiene Vermeij Rob Wijnands (hobo) 20e Kunstwandelroute Hummelo | Enghuizer dialogen X | Kunst-klinkplek | 05-05-05 | Rob Wijnands de muze van Lidwiene Vermeij speelt op de hobo tegen de koude wind in, die plotseling opstak tijdens de poëziesessie op de Kunstklinkplek op de Kunstwandelroute Hummelo op de 5e mei van het jaar 2019. Uit de klinkplek klonk een ontroerend bibberende Boereé uit de cello suite no3 van Johan Sebastiaan Bach. Snijdt en bijt Soms snijdt en bijt het gras slaat regen heviger dan ooit tevoren is de weg langer dan ik dacht. Het water stroomt niet loopt stroperig langs de oever mijn hoofd is wolkerig het mist waar ooit de zon scheen het lijkt alsof het licht verdween. Vandaag bloeien bloemen uit mijn handen, pronken bomen langs mijn pad dat kronkelt door dit landschap waar bijen zoemen en merels weer scharrelen onder lentestruiken, zelfs als het regent. Margót Veldhuizen Mario Cannas
Mario Cannas, de door kou bevangen virtuoze bespeler van de Sardische fluit, kreeg de adem niet warm. Margót Veldhuizens muze moest na enkele tonen zijn poging staken. Later op de middag op de Kunstmarkt kwam het toch nog goed. Maar daar zijn helaas geen bewegende beelden van. Laat staan geluid. Op 6 juli 2019 op de landgoederen Idink en Nibbelink op Sinderen een herkansing tijdens ‘nDrom> MUUR - Hans Mellendijk | IMAGINE | Simplify
HiPP | Het instituut Praktische Poëzie | Bert Scheuter | De randgebieden HiPP | Het instituut Praktische Poëzie | Hans Mellendijk | Jij/I'j
Driehoek
Er liggen twee punten dichtbij, voor elke voet één en de derde ligt ver weg op loopafstand voor wie veel tijd heeft gemaakt, voor iemand zoals Richard Long. In zee breekt de verste punt de eerste golven en bij eb wandelen wij droogvoets het pad tot voor kort toch echt een piramide leek In bossen en op landgoederen ligt hout zelden goed gestapeld langs wegen en wandelpaden, zodanig dat wij ons ook aan zee of op een verre vlakte zouden kunnen wanen. Bert Scheuter  Poëzieklinkplek | Kunstwandelroute Hummelo | 20-05-2018 Als bomen spreken konden hun ruis zich vertoonde vertakte in taal. Hoe schoon zouden de verhalen zijn... Ankh Gussinklo Gedicht bij kunstwerk van Hermine Grob> Opnames en foto: Hans Mellendijk | Wilma Pastors zingt bewerking van The Rose, tekst: Ankh Gussinklo
 Foto: © Gerard ter Brugge mantelzorg
strengelend vlechtwerk stromende sappen bomen steun en harmonie hans mellendijk  Foto: © Marijke Schellekens 13 mei 2018 gaven Eva Schuurman, André van Gessel (zang, gitaar) en Kees Weitkamp (viool) op de daele van de Klevendorst een voorstelling, vanwege de regenbuien buiten.
Zondagmiddag 9 mei traden Lidwiene Vermeij en Margót Veldhuizen, op de poëzieklinkplek aan. Muzikaal verbonden door het hobo-spel van Rob Wijnands. Geen boze burger
Wij zwijgen. Iets anders rest ons niet wanneer we hier het prille groen aanschouwen van het vederlichte tere blad wiegend in de wind. Hier krijst geen boze burger, treiteraar twitteraar, heerst geen honger naar geweld, alleen naar gras en graan wormen, larven en muggen of een bruine boterham met kaas. Hier krassen kraaien, fluiten merels blaffen honden, vluchten eekhoorns in hoge bomen waaronder wij lopen luisteren en kijken met open mond naar kunst die zich hier thuis voelt. Margót Veldhuizen  Foto: © Helma Snelooper | Anna Wiersma Psyche Ik zag een vlinder op een tak. Zijn vleugels waren nog niet droog ze trilden zachtjes, want de zon gaf nog geen warmte… Hoog in de lucht, bewoog een vogelzwerm, in sierlijke ritmiek. Ik zag een vlinder op een tak, zijn glazen vleugels drogen. Maar toen hem een luchtstroom tilde van de tak, en meevoerde op de thermiek, zag ik de lege plek. En hoe hij sierlijk, en zonder schroom zijn korte leven binnen zweefde. Anna Wiersma  Foto: © Helma Wiersma | Pieter Bas Kempe Brienne-le-Château Gaspar Gourgaud, generaal tot op Sinte-Helena, vuurt! – en voorkomt dat een kozaklansier Bonaparte doorboort. “Champagne!" Roept Heeckeren ’t Wapen te hulp: kurk plant de eerste boerenhofsteen in Hummelo. P.B. Kempe Montmirail Heeckeren glijdt, in het spoor van keizer en paard Wagram, door de Zesdaagse Veldtocht: snijdt ham van Yorck op de hoogvlakte van Brie de Meaux, de Pruus loop vast in witschimmel alsook in Achterhookse wei. P.B. Kempe Zondag 29 april op de Kunstmarkt-zondag van de Kunstwandelroute Hummelo werd vanwege het wisselvallige ietwat vochtige weder uitgeweken naar de Daele van uitspanning De Klevenhorst. Daar de tere cello en harp waterdruppels niet verdragen. Zie hier meer>
22 april 2018 | Het was er weer gezellig druk op de klinkplek, en Maarten Buser, Julia von der Fuhr met broer op bas, en Wim van Til speelden de sterren van de hemel. De thuisblijvers kregen weer eens ongelijk. Zie hier meer> Zondagmiddag 15 april j.l. werd de klinkplek betoverd door de zang van Joséphine Noyons en viool van Frans van Til. Zij wisselden de poëzie van Simon Dermijn en Helma Snelooper af.  Zie hier meer
foto's>  Foto: © Hans Mellendijk | Hoge kijkcijfers bij "Groei en verval" van Henk Winkelman en De Omsmeders. De Enghuizer dialogen IX
De samenwerking -sinds 2010- met het dichterscollectief De Omsmeders gaat gestaag richting de tien jaar. Een negende editie van de zogenaamde Enghuizer dialogen. Gedichten bij de Kunstwandelroute, over de kunstwerken, het landgoed, de natuur en dit jaar dertien puntdichten over Groei en verval op de Poëzieleesplek die Henk Winkelman aan het eind van de Kasteellaan realiseerde. Zie hier> het kunstwerk van Henk Winkelman Groei en verval Groei is ontwikkeling van cellen, en complexiteit van celstrekking, -deling en -differentiatie. Verval; verminderen en afnemen van kracht en kwaliteit. De som der massa van nieuwe deeltjes is dan altijd, degradatie. Anna Wiersma Intieme kiem, verborgen in baarmoeder aarde. Oersprong, oorsprong, eisprong in het diepe. Groeilust gewekt, vreugde gekust, zorgen gebaard. Ontstaan en vergaan op wondere gronden. Ankh Gussinklo Vergezicht Ik weet, zegt de tijd, dat het hoofd uitkijkt met voeten van gevoel als minnaars van de horizon. Zo verplaatst hij groei en ondergang. Lidwiene Vermeij Kringloop Hier ligt het beloofde groene land, het jonge gras een bloem in knop of volle bloei die ogen streelt en al aanwezig was in stoppelveld waar kraaien pikten in smalle voren vruchtbare zwarte grond. Margót Veldhuizen De Parkman en de Dood Van middag vloog de zakdoek nog kriskras die nu als buut genageld aan mijn gras gelegen is: een vrijplaats om te spelen klinkt in tot een versteende plek alras. Pieter Bas Kempe Teloorgang Water rilt van rit. Aan de randen ervan sterrenschot. Handen betasten bomen met in hun basten letters om harten gesneden. Bevraag de hemel later maar. Bert Bevers Mateloos staat van zijn schikt in ons model begin en eind van flutklein stukje tussen jachtvelden met lente bloei en herfst als opmaat van en naar het eeuwige Henk Beunk Vergankelijkheid Haar leeftijd al jaren het groeien voorbij haar aanblik getuigt nog met spot: liever de weemoed om het vergaan dan de verveling van eeuwig bestaan Nico Arts Tabula rasa We vieren de geboorte en springen naar een zomers hoogtepunt en zingen daarna met knikkende knieën dat het sneeuwen mag naar onbeschreven blad. Hans Mellendijk het avondt: de vlammen doven, een laatste oogopslag van het bos roeken vallen kakafonisch in de donkere kruinen ik wacht de nieuwe dag; zijn oog lacht in de morgen zijn kleed is groen en geel, zijn gouden ranken hangen los Herman Pelgrom Zaaier De droom ontkleedt zich tot naakte waarheid. Haar kale takken omarmen mij. Niet over de dood fluistert zij. Ze zingt over zaad dat sterft tot leven. Jan Opdam VII ik verander, elke zeven jaar ben ik een ander, ben ik dichter bij de aard van mijn bestaan, ik blijf groeien door voortdurend te vergaan Helma Snelooper Krengtor het elegant bewegende ree groeide op, maar stierf in de houtwal en stonk verschrikkelijk zijn skelet werd blinkend schoon gekloven door de kever Nicrophorus vespilloides, ofwel de doodgraver. Louis Radstaak Zie ook Dichtersbankjes>  Foto: © Hans Mellendijk | Henk Beunk opening Kunstwandelroute | I.M.-Thea Zweerink | voordracht Memo's Memo’s
blad na blad bladert de wind takken kaal blad na blad dwarrelt de herfst bomen bloot blad na blad schildert de tijd bladgroen bruin blad naast blad verstilt de val Henk Beunk gedicht bij kunstwerk van Thea Zweerink, zie hier> Als bomen
spreken konden hun ruis zich vertoonde vertakte in taal. Hoe schoon zouden de verhalen zijn... Ankh Gussinklo gedicht bij kunstwerk Hermine Grob zie hier> Henk Beunk | Over m'n schouder Jolieke van Osch | Vincent Zondag 8 april droegen de dichters Henk Beunk en Joop Boersma voor op de poëzieklinkplek van het landgoed Enghuizen in Hummelo. Jolieke van Osch verzorgde voor het vijfde jaar alweer, met zang en gitaar de muzikale omlijsting op deze tweede zondag van de kunstwandelroute.
Hier meer impressies Janneke Jolink en Edine Hiddink brachten eerste Paasdag samen met de drie dichters van Het instituut Praktische Poëzie de klinkplek op landgoed Enghuizen in vuur en vlam. Een goede combinatie de jonge dames met de seniore sonore heren: Bert Scheuter, Louis Radstaak en Hans Mellendijk. Louis Radstaak de nestor van HiPP
video: © Geert Hovinga |ondertiteling De dag voor de opening werden letterlijk de laatste loodjes gelegd. In de regen door Geert Hovinga samen met Hans Mellendijk en Marijke Schellekens werd het ophangsysteem van zwarte plastic ty-raps vervangen door zilverkleurige ijzerdraadjes en geborgd door loodjes. Na gedane arbeid wandelde de dichter door en langs de poëzie-installatie, de ruimtelijke haiku werd hiermede geopend verklaard.
zie voor foto's hier > mantelzorg strengelend vlechtwerk stromende sappen bomen steun en harmonie  Dertien dichters leverden een gedicht op het thema Groei en verval. Beeldend kunstenaar Henk Winkelman ging er mee aan de slag. Hij presenteerde op 16 januari 2018 in 'tWEB te Doetinchem zijn plannen. Er werd gekozen voor bovenstaand object, monument.
Zie ook hier> En Ondertussen in Doetinchem | 16 maart 2018> En Ondertussen in Doetinchem | 07 maart 2018> |
RSS-feed