 Foto: © Fred van Daalen Enghuizer dialogen X | 2019 | DE POËZIECARROUSEL
de aardbol kwijnt in koolzuur weg de deur naar mars staat open de arrogantie wordt al ingeblikt voor als wij overlopen nico arts voor als wij overlopen stappen weerklinken in het binnenoor voetzoekers op het zand de grond barst los onder een slakkenspoor helma snelooper de grond barst los onder een slakkenspoor daar liggen wortels van bestaan: mijn vader die zijn vrouw verkast, ik ben de knopennaaier die op de winkel past wim van til de knopennaaier die op de winkel past telt zijn knopen een voor een, buiten lonkt het echte leven, koert een duif zijn naam wacht het zwarte schaap blatend voor het raam margót veldhuizen wacht het zwarte schaap blatend voor het raam dan weten we binnen dat ook zijn wol warm is dat oude oorlogen doorklinken in lange refreinen dat we moeten wennen aan talen van nieuwkomers bert bevers we moeten wennen aan talen van nieuwkomers abracadabra hun klank, verankerd in vreemde cultuur wij – onbekend met ontheemd – achter quasi maakbare muren hoe vaak horen we niet bij voorkeur ons eigen verdwaasde verhaal ankh gussinklo hoe vaak horen we niet bij voorkeur ons eigen verdwaasde verhaal zoals dat van de uitgerangeerde, verwelkte oudere vrouw die steeds haar groezelige jas van bont openhaalde en daarvan de schuld gaf aan de gruwelijk barre kou louis radstaak en daarvan de schuld gaf aan de gruwelijk barre kou maar ingevroren wachten mijn woorden op de verterende hitte van de vuurvreter, op de ontketende liefde van de boeienkoning op een failliet circus met een clown in burger jan opdam op een failliet circus met een clown in burger door de boezewind naar verzonken barreveen dat spreekt op vervroren lage dreun gedreven heffen wij de tripelzinnige bokalen pieter bas kempe heffen wij de tripelzinnige bokalen op allen die stoempen naar morgen op het onhoofdig voortgaand verzet op de mens die over de einder heen ziet bert scheuter op de mens die over de einder heen ziet maakt de zichtlijn gevoel van einderloosheid los want altijd is er weer een andere landstreek landgoed of een bos anna wiersma landgoed of een bos door bomen het contact niet zien puurheid raakt uit beeld lijnen trekken streken henk beunk lijnen trekken streken wijzen naar de richting van ruimte en poëzie zij weten genoeg lidwiene vermeij zij weten genoeg de verdwijnpunten in perpetuum mobile talen naar vervolmaking de aardbol kwijnt in koolzuur weg hans mellendijk  Foto: © Fred van Daalen Jubelwerk 10 jaar Enghuizer dialogen
Een selfie, sample van tien jaar smeedwerk dit is de zin van mijn bestaan altijd weer de kunst niet zacht bezwangerd ligt het landschap klaar voor die het zagen die het hoorden ik draag een opvouwbaar bos in mijn broekzak het landschap lezend krachtenveld van jaren het blauw van de hemel gehaald water rilt van rit, aan de randen ervan sterrenschot edel dier of roofdier, wolf snuift aan ons lijf … staat van zijn schikt in ons model lustoord reiner vreugd over het veld lopend een weg te banen naar het licht het blad droomt zich het voorjaar ze zingt over zaad dat sterft tot leven Zinnen geschreven door van boven naar beneden: Wim van Til (2014) en Margót Veldhuizen (2014), Bert Scheuter (2014), Dick Molenaar (2010), Helma Snelooper (2017), Hans Mellendijk (2018), Lidwiene Vermeij (2014), Bert Bevers (2018), Pieter Bas Kempe (2017), Henk Beunk (2018) en Nico Arts (2010), Louis Radstaak (2012) en Anna Wiersma (2011), Ankh Gussinklo (2014), Jan Opdam (2018). Model staan
Het is de verwachting het nog niet te hebben aanschouwd het gevoel van op zoek naar het prille tussen wanordelijk gras de Pinksterbloem niet langer alleen voor vergaan maar het zoeken naar de reden van haar bestaan losgekomen bedoel ik uit haar winterslaap doordrongen van haar model de spanning daarvan in de lente Nico Arts Symbiose
Is het lege dwaze pracht het nadoen van wat ooit is gehoord en gezien of komt de ziel tot uiting in kunst en poëzie die niet gebonden zijn aan een herkenbaar ding je raakt verstrikt in een mysterie in een woud van raadsels en geheimen van beelden zoeken tussen dat wat magisch en chaotisch lijkt en zo mijn brein gevangen houdt hoe ideeën zich in schoonheid vertalen de natuur zich versmelt met kunst en poëzie dat er toevallig zo uit moest gaan zien in een landgoed dat wenkt met zijn weelde Nico Arts  Foto: © Fred van Daalen | Beeld: Verscheurdheid - José Botterhuis Verscheurdheid
ik beuk op de bast scheur de schors klauw mijn vingers tot bloedens toe ik splijt mijn nagels hars kleeft mij aan hoe raak ik dichter bij jouw bestaan ik kloof het hout graaf in de wond jij ontwijkt me en ik vergrijp me ik schreeuw en ik smeek bevat het niet waar jij begint en waar ik ontbreek Helma Snelooper bij het kunstwerk van José Botterhuis  Ontheemd
ze komen - ouderloos en kind - begin ’43 vanuit het Haagsche potentiële strijdtoneel naar een leegstaand buiten in een ver en onbekend oosten in relatieve rust tot eind ‘44 de bezetter verhardt en ruimte eist van Enghuizen naar onderdak bij pleegouders liefde voelen en spelend kind mogen wezen in geluksgevoel nu het besef dat patronen en de geschiedenis zich herhalen de tijd zich ontrolt als een fotofilmpje diffuus maar helder in contouren de waarheid tegen het licht vluchtelingen nog steeds in kampen nu niet anders dan toen ontheemd wees met de kinderen wees kind Henk Beunk bij het kunstwerk WEES KIND van Thea Zweerink  Foto: © Fred van Daalen Houdbaarheid
Duits benzineblik met roepnaam Kanister verwordt van german-can tot jerrycan in WO II van duurzaam degelijk ferro naar later onverteerbaar plastic bewijsstuk in wegwerpwereld rijt nu uiteen door fake-fatsoen van zelfzucht en verspilling van allemaal ikjes nauwelijks nog samen nauwelijks nog delen ontsnappen wegduiken en wanhoop in drieluik van brandende aarde houdbaarheid voorbij we leven in reservetijd Henk Beunk bij het werk VVV van Martin Pragt  Foto: © Fred van Daalen | Beeld: Ontpopping van prikkels - Hedy Hempe Ontpopping van prikkels ik zonder mij af bundel mijn kracht wacht op de dag die openbreekt de wind duizelt van kruid bestormt me stroopt me uit mijn huid legt al mijn draden bloot ranken houden me in hun greep ik worstel me door stekels tijd haalt me over de hekel ik lik mijn wonden bramen spatten bloedrood uiteen in mijn mond mijn zolen branden ik sta op heilige grond ik dans ontspring ren door regen zwem tegen de stroom in verover hecht ik vlecht mij een weg naar buiten naar het wonder van de verbondenheid Helma Snelooper bij het kunstwerk Ontpopping van prikkels van Hedy Hempe Onderhuids Ik loop, ik ren, ik spring Ik dans, ik vlieg, ik zing Ik speel, ik fluit, ik gaap Ik denk, ik droom, ik slaap Ik graaf, ik grijp, ik ruik Ik zwem, ik drijf, ik duik Ik hoor, ik zie, ik voel Snap je wat ik bedoel? Ik stamp, ik krab, ik bijt Ik knaag, ik spuug, ik schijt Ik schop, ik schreeuw, ik zoek Ik scheld, ik tier, ik vloek Ik knip, ik vlecht, ik smeer Ik leef, of sterf? Ik kan niet meer! Ik tril, ik schud, ik scheur mijn huid open: ontpopping van prikkels! Hedy Hempe – 18 april 2019 bij opening 20e Kunstwandelroute Hummelo Zie ook Facebook Paul van Druten| Ontpopping van prikkels | (Hedy Hempe en Helma Snelooper) bij werk van Hedy Hempe >  Foto: © Hedy Hempe | Installatie: De hoofdige mens - Bert Scheuter  Foto: © Fred van Daalen Crossroads
heffen wij de tripelzinnige bokalen *) op allen die stoempen naar morgen op het onhoofdig voortgaand verzet op de mens die over de einder heen ziet naar waar de tijd van tijdigen verlenging vindt achter de laatste kruispunten waar geluk weer eens meer dan wijsheid is maar de geest’lozen voorgoed verlaten zijn stoten wij de glazen op het lange leven op hen die niet wijken maar dijken in blind vertrouwen op het toeval dat al het nietige groots kan volharden Bert Scheuter Bij het kunstwerk van Bert Scheuter *) cadavre exquis enghuizen 2019 vier regels me t een eerste zin van Pieter Bas Kempe  Pim van Arkel | Space Oddity Space Oditty verweesd verdwaald gevangen hangend in de bomen vol verhalen ver van hier Pim van Arkel Nimmer schor is de maan
Zwier de korrels uit de aren, dorsers! Het bier en brood van morgen moet jullie akkers uit. Op stille tenen verklaart gelukkig de middag zich geduldig nader. Dat kreupelhout onwillig is en de spar ontschorst. Dat regen op komst lijkt: hoge wolken zijn gestreept als de borstveren van een havik. De wijze weet dat de maan nimmer schor is en heeft een naam die eigenlijk zachte dieren zouden moeten dragen. Onderaan de dijk bloeit in pruilende klei de grote bevernel. Bert Bevers Wederkerig landschap
Het gras waait van overal komt de wind onzichtbaar als een geheimzinnig aangestuurde vlaag na vlaag jagen de halmen de sprieten in mijn gezicht tot een groot geheel geluid een orkaan van geweld misschien dat daar achter iets is dat voeten heeft en armen gedraaid gebogen als een woeste adem. Al eerder heb ik de luchten zien zwiepen en zwaaien al eerder waaide ik omver tot de groene zoden maar nu mijn hoofd al bijna in de wolken grijp ik naar het onmogelijke de wind grijp ik vast en bal samen mijn vuisten in de lucht zo ver zo dichtbij is de wind mijn handen anders dan gras pakken de aarde mee til het landschap hoog als blauw waai ik tot ver. Lidwiene Vermeij Des Konings Ulenpas, of Zichtlijn op
Le Tour de Force de Louis Quatorze Het woord Achterhoek aan den beginne, hijzelf pril Zonnekoning: zestien-twee-en-zeventig, veldtocht langs Enghuizen scherend, ten westen van Bommen Berend, met degen, floret en sabel jagend op stadhouder Willem, rustend somtijds onder de linden van Keppel en Vorden – woord van bezinnen, te midden der bossen kloppend balkenhart, alouette vindt gehoor in zijn oor, Sluitertijd kiekt hem sans gȇne de Graafschap uit. Pieter Bas Kempe Snijdt en bijt
Soms snijdt en bijt het gras slaat regen heviger dan ooit tevoren is de weg langer dan ik dacht. Het water stroomt niet loopt stroperig langs de oever mijn hoofd is wolkerig het mist waar ooit de zon scheen het lijkt alsof het licht verdween. Vandaag bloeien bloemen uit mijn handen, pronken bomen langs mijn pad dat kronkelt door dit landschap waar bijen zoemen en merels weer scharrelen onder lentestruiken, zelfs als het regent. Margót Veldhuizen Denkbeeldig…
Zichtlienen hebt zichzelf allicht niet uut evonnen misschien dat 't wal begon ton eerste zonnestraolen aover de aerde dwalen en eeuwen later bi-j de mens in't water schên den gôt ze vlot in letters groot as kapitalen en aldus vaste legd zochte zich mettertied een weg richting de horizonne een fenomeen wiet schienbaor ongezeen bi-j elken ni-jen trad ok egals wieter opschaof berooid van wat illusies um belaoven kwamme tenslotte an waor hee ooit was begonnen... Ankh Gussinklo Dit woud
Dit is het woud der onsterfelijken. Het woud van hen die vallen en weer opstaan, van hen die de hemel kussen en de aarde ontdekken. Niet aflatend is het worden. In dit woud is dood een opmaat voor leven. In dit woud leeft alles de dood tegemoet. Overal is scheppen, overal schoonheid. Die vinden is je weg. Jan Opdam Specht
op het erf sta ik naar een wrakke eik te kijken op de stam zit een specht te hameren het geluid verandert, het wordt hoger de specht lijkt muzikaal in zijn hakwerk een specht heeft nooit hoofdpijn want zijn hersenen zitten goed ingepakt zijn brein heeft weinig hersenvocht en is zeer glad van oppervlak als hij met zeven meter per seconde in een boom staat te rammen het is waar dat hij kort voor zijn klus een 'spierenairbag' aan kan zetten kort voordat de specht pikt trekt hij zijn spieren samen waardoor de ergste klap door relatief veerkrachtige beenderen wordt opgevangen ook blijkt hij kort voordat hij begint zijn ogen sluit, niemand die daarvan het fijne weet angst voor rondvliegende houtsplinters? of zijn ogen die uit hun kassen springen? Louis Radstaak dit is geen deur, geen dagboek naar een verloren liefde,
dit is van aarde ontdaan een gedicht dat zich ontdoet van zwoegen om de dag die naakt als de slak alweer voorbij gaat; dit is een deur, een dagboek naar een gevonden liefde, het laatste woord scharniert dit leeggeschreven landschap Wim van Til Ontpopping van prikkels ik zonder mij af bundel mijn kracht wacht op de dag die openbreekt de wind duizelt van kruid bestormt me stroopt me uit mijn huid legt al mijn draden bloot ranken houden me in hun greep ik worstel me door stekels tijd haalt me over de hekel ik lik mijn wonden bramen spatten bloedrood uiteen in mijn mond mijn zolen branden ik sta op heilige grond ik dans ontspring ren door regen zwem tegen de stroom in verover hecht ik vlecht mij een weg naar buiten naar het wonder van de verbondenheid Helma Snelooper Gerda Reijnders Henk Beunk | Accent
Uitzicht
de tijd tikt tegendraads in het tuinhuis bedruipt de graaf zijn gebraad hij ziet door het bos de bomen niet zijn raam beslaat buiten slingeren herinneringen hazenslaap, vossenvacht de gebroken buste van Diana godin van de jacht dan snijdt de vrouw het landschap aan brengt het de graaf op schaal hij dekt de tafel, vindt de tijd krijgt zicht op een kostelijk maal Helma Snelooper Wederkerig landschap Het gras waait van overal komt de wind onzichtbaar als een geheimzinnig aangestuurde vlaag na vlaag jagen de halmen de sprieten in mijn gezicht tot een groot geheel geluid een orkaan van geweld misschien dat daar achter iets is dat voeten heeft en armen gedraaid gebogen als een woeste adem. Al eerder heb ik de luchten zien zwiepen en zwaaien al eerder waaide ik omver tot de groene zoden maar nu mijn hoofd al bijna in de wolken grijp ik naar het onmogelijke de wind grijp ik vast en bal samen mijn vuisten in de lucht zo ver zo dichtbij is de wind mijn handen anders dan gras pakken de aarde mee til het landschap hoog als blauw waai ik tot ver. Lidwiene Vermeij Rob Wijnands (hobo) 20e Kunstwandelroute Hummelo | Enghuizer dialogen X | Kunst-klinkplek | 05-05-05 | Rob Wijnands de muze van Lidwiene Vermeij speelt op de hobo tegen de koude wind in, die plotseling opstak tijdens de poëziesessie op de Kunstklinkplek op de Kunstwandelroute Hummelo op de 5e mei van het jaar 2019. Uit de klinkplek klonk een ontroerend bibberende Boereé uit de cello suite no3 van Johan Sebastiaan Bach. Snijdt en bijt Soms snijdt en bijt het gras slaat regen heviger dan ooit tevoren is de weg langer dan ik dacht. Het water stroomt niet loopt stroperig langs de oever mijn hoofd is wolkerig het mist waar ooit de zon scheen het lijkt alsof het licht verdween. Vandaag bloeien bloemen uit mijn handen, pronken bomen langs mijn pad dat kronkelt door dit landschap waar bijen zoemen en merels weer scharrelen onder lentestruiken, zelfs als het regent. Margót Veldhuizen Mario Cannas
Mario Cannas, de door kou bevangen virtuoze bespeler van de Sardische fluit, kreeg de adem niet warm. Margót Veldhuizens muze moest na enkele tonen zijn poging staken. Later op de middag op de Kunstmarkt kwam het toch nog goed. Maar daar zijn helaas geen bewegende beelden van. Laat staan geluid. Op 6 juli 2019 op de landgoederen Idink en Nibbelink op Sinderen een herkansing tijdens ‘nDrom> MUUR - Hans Mellendijk | IMAGINE | Simplify
HiPP | Het instituut Praktische Poëzie | Bert Scheuter | De randgebieden HiPP | Het instituut Praktische Poëzie | Hans Mellendijk | Jij/I'j
Driehoek
Er liggen twee punten dichtbij, voor elke voet één en de derde ligt ver weg op loopafstand voor wie veel tijd heeft gemaakt, voor iemand zoals Richard Long. In zee breekt de verste punt de eerste golven en bij eb wandelen wij droogvoets het pad tot voor kort toch echt een piramide leek In bossen en op landgoederen ligt hout zelden goed gestapeld langs wegen en wandelpaden, zodanig dat wij ons ook aan zee of op een verre vlakte zouden kunnen wanen. Bert Scheuter |
RSS-feed